usta frenler kurbağa

hayatın frenlerinin tutmadığını

düz yollarda anlayamadım

şimdi bir yokuştan aşağı iniyorum

akşam beni minarenin tepesinde mi karşılar

yoksa bir kere daha sıçrayabilir miyim?

ayıran kendini ayırır denmiş.

ama ben ayırmamıştım kendimi

ayıklanıncaya kadar.

dans edemiyor şiirim

pabuçlarını evde unutmuş, 

gözüne toz kaçmış,

elektrikler kesilmiş.

korkuyorum,

baş etmesi zor.

korkmamak için acele ediyorum

acele, korktuklarımı toparlayıp eteklerime bırakıyor.

bulduğumu unutup yeniden aramaya başlıyorum

kaybolunca da mızıkçılık edip murdar diyorum bulduğuma

kırıklarına bakıyorum hayallerimin

aynı zaman düzleminde

başka kırıklar da vardı

cümle tekillikte.

müzik bitiyor ve ben hâlâ dansa kaldırılmadım

kabahati yine size bıraktım

eşleşmemek için zemine değen bakışlarımın hiç suçu yok.

büyük kıyafetler içinde çocuk kalmak yaşlanmak

hâlâ avutulmak istiyorum.

kararlar kovalıyor beni.

gereğini düşünemiyorum.

düşündüklerim zora sokuyor,

kanaatlerimin beli bükük.

yolculuklardan da ürkmeye başladım

çünkü kimse benimle göçmen kuşların dönüşünü izlemek istemedi.

boşlukla eşleşip dans edeceğim.

böylece dengede kaldığımda bu benim zaferim olacak.

bahar geldi, cemreler düşüyor ardı ardına.

çamurlu karlar var depoların kenarında.

izmaritle kuşatılmış.

bir izmarite kardan mezar bile yaptı arkadaşım.

yolun solundaki mimozalar artık yok

soldaki mimoza çiçeklendiğinde kar yağdı

kar yağdığında ben de çiçek açmıştım. 

yolun sonu yok, yönü de.

kendimden kaçmaya başlamışım

sinsice inkarlara giriyorum

korkularım ülkemle birleşip yakama yapışıyor.

muhteşem koalisyon.

kozaya girmekten korkuyorum.

korkmamak için kaçmak istemiyorum

sırf korkumu ezmek için kendimi korkunun kucağına atmak istemiyorum.

şartlar tekinsizsiniz.

sevecenliği kalmadı.

tadımız yok.

sular durgun, kıyıyı dövmüyor dalgalar.

aslında hiç liman aramamışım

ya da bulmak istememişim

serseri bir yaprak gibi uçuşmak varmış gönlümde

heyhat uçmakla mukayyet değiliz.

en olmadık yere kök salınca kaçmak için delirsen de

zor oluyormuş gitmek

büyümek böyle bir şey mi?

söylemeyin

çünkü yalan söyleyeceğiniz konusunda endişeliyim.

büyümeyi birçoğumuz bilemeyeceğiz muhtemelen

büyüyecek kadar yaşayamıyor ve düşünemiyoruz zannımca

bahar gelecek yer bulamıyor gençliğim gibi

nerdesiniz? bir kahve pişirseydim

dilemmalarımız da eşlik ederdi.

ilhamımız

Ey Mahalleli!

sabah 6.00

müezzin mihraba henüz ulaşmadı

sokakta mecburlar var.

neresinden girilir bu mevzulara

arzularınızı gıcıklayacak süslemelerle mi devam edilmeli 

köşeyi döndükten sonra

kıyametüstü günlerde bunun ne önemi var?

adetlerimize göre önce ölür sonra gömülürüz.

çürümek sonraki iştir.

ama yürüyemiyorum bile bazen bu kokudan

bazılarımız ölmeyi bekleyemedik

yine iyimser kaldım.

denge istedim.

huzur ve güven.

kendimi yırttım bunları sağlamak için

bozuluyor

ben tanrıça değilim

sadece günbatımlarını takdir edebilirim.

kelimeler çıplak

sona yaklaştıkça süsler de zarafetini yitiriyor

plastikten bir gol daha yedik

biz kendi elimizle verdik maçı

tıkandık tıkandı baba.

kelimeleri ikna edemiyorum

ve evet istemiyorum ikna etmeyi

çok bile diyorum bazen

size çok bile.

öfkemi bırakmaya başladım

işe yaramayan silahımı bırakmak

savunmasız yapıyor mu beni?

göğüslerimizde sevgilinin saçları olacağı yaşlarda

arsız dünyanızın zincirleri var

kalbim ezilmesin diye başımı dik tutuyorum.

boğulmamak için de dimdik durur insan.

kelimeler diyordum

süssüz olabilir, sivri olabilir.

ama cahil olmamalı.

kelime polisi değilim

günün son güneşi sıvaları yıkık duvarı da

duvarın dibindeki asi otları da neşeli ışığıyla ılıtıyorsa

kelimeler de sivrilikleriyle, sadeliğiyle ya da şatafatıyla olsa

ama cahil olmasa

çürüdük

insanı ne çürütür bilmiyor musun çürük?

susma köklerimiz değiyor bizim

susma ayna

ikimiz birden sevinemedik.

ben vapur istasyonlarında bekledim 

sen o gün bakkala bile inmedin.

korkuların bana geçemez

kelimeler

kuklacınız değilim oynatmıyorum

karanlık da değilim

ışığı taşıyorum

ama paylaşamıyorum

saçlarım mı yanıyor bilmiyorum

sadece tarıyordum

mahalle yanarken tarandığım için mi?

benim şiirlerim sana bıçak çekmez korkma

çalınan umutlarımıza yama yapıyoruz yeni günleri

ama git gide hızlanıyor dünya

belli ki sisifos artık yukarı taşımayacak yükünü

dağılmasın diye tutmaya koyulacak.

mahalle bahsini kapatamadım

mahalleye ateşi komşularım taşıdı

uyardım dinlemediler. 

zaten hiç dinlemezler.

elmasından atom bombasına kadar 

yapılmaması gereken her şeyi yapmadılar mı?

sizin günahınız beni de yaktı

tanımadığım kardeşlerimi de

siz yanmadınız bir şekilde

eviniz yandı

belki siz de yandınız

ama çürüdüğünüz için anlamadınız.

mimozaların dördü beşi gitti

ev hırsı bitmedi

mezar çalıp ev yapmışlar biliyor musun?

ölülerin yerini çalmışlar.

kazayla bir mimoza yaşıyor

varlığına sevinsem mi bilemiyorum

içim buruluyor

alexandrit'i selamlıyorum her gün

büktüğümüz beliyle göğe uzanmakta. 

ağaçlar sayemizde en çok dua eden varlıklar.

yaşamak için.

görevi yaşatmak olana da pranga

alayına pranga

neden açıkta bir karış bile toprak bırakmıyorlar karga?

biz bir kerbeladayız ağacımıza bile su vermiyorlar.

biliyorum her nefis ölümü tadacaktır

ben de bir nefis sahibiyim

incilerden da arı duru bir ömür istemedim

huzur istedim

onun da mezarını sattınız.

rüyalar şiiri

mağaramın dört ağzı vardı

ışık bu ağızlardan dolardı

dünyanın nasibinde de vardır bu

bazı ağızlarla da aydınlanmıştır bazen

bir gün dışarı çıkacağım zaman 

ağızda bir yılan gördüm

diğerine gittim yine bir yılan

ötekisinde de

ötekisinde de

ve sonuncuda bir kurbağa

kurbağa iyi, dürüst insan demekmiş,

kurbağa yılanların arasında.

dünya mıydı mağara?

insanlar mıydı yılanlar?

sahi bizim de ağzımızda yılanlar olmaz mıydı?

kurbağa da sen miydin çocuk?

eskimiş, yorgun

limanların ötesinde eski bir çocuk.

biliyor musun kaybettim sanmıştım.

kaybetmek sadece kabullenirsek olurmuş.

biliyor musun biz çok yanılıyoruz.

durup düşünmeye başladım.

şimdi değilse de bir zaman vardı

o zaman, o zaman

kelimeleri bu kadar zorlamıyor

kendimizle ve birbirimizle bu kadar

oynamıyorduk.

güneş de biliyor artık

bizden önce de biliyordu

en basit kurala uymadık

aldığımız kadar vermedik.

ve şimdi bitmeye başladı.

üzülmüyorum.

korku da yok içimde.

sonuçları inkâr edemeyiz.

içimde neşe de umut da var.

ve dünya, seni sevdim

sende öğrendiklerimi de

bana getirdiklerini de.

karabatak ömrüm neler gösterir bilmem

şimdiden hep esenlik diliyorum

selamlar olsun uğrayacağım limanlara

aşacağım denizlere.

bekleyişlerden

buz çiçeklerim taçlanıyor diyarlarında

baharlarına selam ediyorum böylece

geyiklerini arıyorum kızağa çekemesinler diye

rüzgarlar da yardım etse diyorum bazen

seni beyazlarla beklemek de güzel.

pencerelerin önünde,

çakılın tepesinde

bir kuş tüneğinde.

biliyorum günbatımında.

kelebeklerle seviyorum seni

dolunayı neşemizle süslüyoruz. 

ne güzeldir şimdi deniz, çivi gibi yapar hepimizi

sivrilmemiz lazım sevgilim

dallar nasıl sürgün verir yoksa göğe?

yahut bir hüküm miktarı

lütfen diyorum

bitsin artık bu arabesk.

ama duygularımı her zaman ifade etmiyorsun chopin,

zaten kim tamamen hitap edebilmiş ki birine?

ben becerebilmiş miyim hem kendimin şerhini?

ama bırakalım istedim arabeski.

yine yanlış yola saptığım düşüncesi,

"coğrafya kaderdir"

ve piyanonun başında

aşkını bir sır gibi sakladığını söylemesinin ardından,

yıllar yıllar sonra dinledim o şarkıyı.

basbayağı arabesk, basbayağı sevdim!

sevmek ne ki bayıldım!

sonra da hikayeyi öğrendim

yüzündeki çizgileri gördüm ekrandan

lanet ettim bir kez daha!

"kimsiniz?" dedim,

"ne cüretle ayıplarsınız, yasaklarsınız aşkı?"

ama denmemiş miydi "limanı olmayanın aşkı olmaz" diye

bunlar limanlarını bırakamazlar 

aşktan da anlamazlar.

sahih insanlar neredesiniz?

arabeski bırakamayacağım belli,

arabeske çiçekler ekmem lazım.

ormanlarla kendime gölgelik yapmalıyım,

ellerimdeki çürük havuçları yerlerine gömmeliyim,

havuçlardan sonra güz ağaçlarını teselli etmeliyim.

ben üzerimden gemilerin geçtiği, ama sağ salim 

uyandığım rüyalardan kalkıyorum.

korkma diyor, korkma!

neyden korkuyorum bilmiyorum

gücü gücüne, düzen testleri

insanlardan kaçıyorum 

-dolu dizgin atlarla?-

nikolay değilim,

kimseyi burnundan da çekmem.

ben onun günahlarını da işlemedim

ve bir gün tanrıya sığınacaksam 

nikolay gibi olmaktan sığınırım sana, ey!

korkum, git başka dağları dolan

ben yitik bir şey olmak istemiyorum!

ve memnuniyet öldürme beni. 

alıştırma beni.

sevgilim bu alegorilerle yorma beni

anaforların gücümü tüketmede

beni illa yoracaksan

.

.

. 

ben bir tablo değilim sevgilim

rus romanlarındaki konteslere de benzemem

bir mujik de çıkar içimden, bir Konstantin de

imgelerini üzerimde deneme.

söyle umurunda olmadığını,

anlamadığını sana dahil kimseye anlatamadım,

anlamak istemediğinizi anlamadım.

kelimeleri bırakmalıyım şimdilik

heceler oyuncak reyonunun her yerinde

toparla beni ey

ya da toparlanayım ben ey!

ayrı gündüzlere, ayrı gecelerde

Budala

Denediysem annemin yüzlerini

Hayatı ezber eden tüm çocuklar gibi

Baharı getiren çiçeklerime su verirken

Elime düştüyse gövdeleri,

Gölgeleri mermerden silindi.

Yosunlar parçaladı ellerimi.

(Ellerim yosunları değil)

Son kez denizden ve gökkuşağından bahset ona, dedi

Ölü adamın eşi,

Tabutun ucuna vardım, doğruldu.

Sonra yine devam etti uykusuna

Dosta anlık bir selam

Hangi rüyanın kuytusuna sığınayım?

Kendimi sarılmayı çok sevdiğim bir gövdeden kopardım.

Kendi toprağı çatlarken bana yağmurlar getirdi.

Kalbime bu hançeri ben sapladım.

Seyret, bahar bu yaradan doğacak.

Biz başka baharlara başka sevgiler büyüttük

Karanfilli şiiri hatırla.

Sayın Kelebekler

 bizden uzağa düşen evlatların

çırpınıp durduğu dünya kaç hecedir?

günlerce gecelerce aynı yolda yürüdüm

ev oradaydı ağaç oradaydı

bir gün adamlar geldiler

ıssızlığına bakamadığım o evi aldılar

ve ben o evi şimdi özledim

yitirilen zamanın içinde arıyorum kelimeleri

çağ eziyor bedenimi

duygularımı çağırıyorum çünkü hisler çağlamayı bıraktı kalbimde

zihnim bir makine 

her günüm tekrar. 

ben çağın aciz hafızı

köleliği ezberledim.

kelebeklere söyleyin kurtarsınlar bizi

Valse