bizden uzağa düşen evlatların
çırpınıp durduğu dünya kaç hecedir?
günlerce gecelerce aynı yolda yürüdüm
ev oradaydı ağaç oradaydı
bir gün adamlar geldiler
ıssızlığına bakamadığım o evi aldılar
ve ben o evi şimdi özledim
yitirilen zamanın içinde arıyorum kelimeleri
çağ eziyor bedenimi
duygularımı çağırıyorum çünkü hisler çağlamayı bıraktı kalbimde
zihnim bir makine
her günüm tekrar.
ben çağın aciz hafızı
köleliği ezberledim.
kelebeklere söyleyin kurtarsınlar bizi
