Monolog Yahut Diyalog: Gözlemler ve İç Döküş

kadehimi ân'a kaldırıyorum

ne çok imkan ve ne çok imkansızlık

kaosun karanlığının içinde

ışıl ışıl ruhumuzu saran parıltılı duygular

-yine de tek birine tutunma,

hayat bir ağaç

inatla bir dala adanma

çünkü ıskalıyor ya da işgal ediyor olabilirsin

amazon karıncaları gibi-

bazense şehrin yıkıntılarında

toza dönmüş evini aramak gibi

artık o kadar zor değil

ama sanırım mesele zor olmaması değil

söylemek istediğim

hikayede yeri kaplayan zorluklar değildi

bizdik

i n s a n l a r

kendini gerçekleştirmesi gerekir

bu yüzden döngüler

bu yüzden dibe vuruşlar

bu yüzden aşk

bu yüzden emek

bu yüzden her şey

artık kolay olsa da

yine olmuyorsa

zorun insanın ereği olmasından belki

nezaketen belki dedim tabi bu sarih

eteğime gelip yalvaran insanlara karşı kibar olmam gerekir

bazense küçücük olduğum bir anda tüm gücümle 

daha da ufalmamaya çalışırım.

ne o, ne bu, ne şu

şu an buradayız

burada pek bir şey göremeyebilirsin

yarat o zaman

ama hatırla

insansın

acziyle bilinensin

ol dediğinde olmayacak

ânı emeğinle besle

güzel şeyler zaman ister

neşeni paylaş.

kasveti istemiyorsan

karanlıkların içinden çık

ezilmek istemiyorsan 

bilmeni isterim ki dilinin kemiği yok

istediğin gibi kullanabilirsin

her şey çok güzel değil biliyorum

bahçeye bakıp haline hayıflanarak düzeltemezsin

bir pencerenin önünde ömrünü tüketerek

öylece durarak

bahçeye ya da onu bu hale getirenlere siktirler çekerek

çünkü izliyorsun, öylece

buna ne denir?

çoklukla insan böyledir biliyorum.

dostum bilmeni isterim ki güzel bir bahçe istiyorsan

kollarını sıvaman gerek.

her gün yüzde yüz sevmeyeceksin belki

belki ilk günkü hevesini kaybedeceksin

ama hatırla "hiçbir şey bitmez, sadece değişir."

ve sonunda sallanan sandalyende

dizlerinin üzerinde battaniyenle kuşları dinleyip

çiçeklerin kokusunu içine çekip

ellerini sonsuz maviliğe uzatmış o muhteşem ağacı izleyebilirsin.

birçok yol var

iyi olman için hiç tasarlamadığın

sadece seyircisi olduğun şeyleri yapmak zorunda değilsin.

hadi şimdi benimle dans et.

müziğin ortasında olmasının hiçbir önemi yok

muhteşem zamanlama bir film tekniği

biz çocuk ülkenin insanlarıyız

gecikmeler, aksaklıklar anne babamız gibi

evet şimdi gülümse ve ayağa kalk.

Örselenmiş Eskimiş Çaresiz Bir Öfkenin Çıkışı

Yok pahasına satılmış bir çocukluğun

Tortuları, tortuların üzerine çekilen sıvayı

Pürüz cumhuriyeti üzerine atılan boyayı

Yine de hep birlikte neşeyle okunan trajikomik hayatlarımızın marşlarını

Beceriksizce yontulmuş vücudumuzun çığlığa ihtiyacıyla.

Koparılan ham meyvaların

Toprağa değmeyen çocukları

Siyahında yeşille mavinin debelendiği

Mavi ve yeşiline karabasanları çizmeye kıyamadığım resmin

Olmadığından değil bir kez olsun huzur bulsun diye

Yok, yok, yok 

Kasvet davetsiz ve arsız misafir.

Sakat sevinçler, çolak neşeler

Sarsak üzüntüler, ergen öfkeler

Aniden elimizde tuz buz olan bardak gibi

Avucumuzda kalan sapıyla öyle şaşkın

Elimizde patlayan hayata 

Kaç bahar temizliği gerekir?

Hem nasıl nasıl nasıl nasıl nasıl?!

Hangi çiviyi bulup da sökelim ötekini

Hem hangi birini?

Nasıl güdelim deveyi?

Burada otlağı nerede bulabilirim ki?

Bilmiyorum tanrı çocukluk buhranını aşabilecek mi?

Ve ağır ağır bir boşluğun içine

Akar gibi, erir gibi

Gözlerinin ardında koca bir boşluk

Dolmuyor çürüyünceye kadar.

İşçi Manifestosu mu denir?

 "Yazıyor! Yazıyor!" diye bağırmıyor çocuklar,

Yazmıyor çünkü.

Yazmıyor sınırlarda ölmeyi,

Yazmıyor tüyü bitmemiş yetimden çalınanları,

Yazmıyor işsizlikleri,

Yazmıyor hor görülmeleri,

Yazmıyor el etek öptürenleri, öpenleri,

Yazmıyor iyi niyetle yola çıkıp umutları harap edilenleri,

Sınırlarda ölenleri unutmak kolaydır, sınıra gitmeyenler için

Ve bazı sınırlardan çok korkarken bazı sınırları çok zorlarlar.

Çalıp çırpmaksa yemek içmek gibi hak olmuş güç elinde olana

Gücü gücüne üstünse hazırdır etini çiğnemeye.

Hayalsiz yaşanmıyor, yaşanamaz da,

O yüzden alın teri döker insan.

Doğru yoldan gidenin vay haline

Açık kapı bulana kadar gençliği aşınmada.

Bin yıllık hikayede değiştirilemeyen kısım

Üstüncülük oyunlarını oynamayı çok sever

Yoksunlar.

Bilinç yoksunları, şeref yoksunları, gurursuzlar.

Kendini düşürür de seni de yakalar paçandan!

Düşme onunla oraya, düşsen de onun eline sarılma.

Parçalamayı bil o eli, kır ya da.

Umudunu bırakma.

Onu sana onlar vermedi kendinden doğurdun. Senden daha fazlasını almalarına göz yumma.

Dedim ya yazmıyor.

Haftada üç gün gazete diziyorum, bakıyorum "bugün yazmış mı?" diye yazmıyor.

Yazmaz anam.

Çünkü cilalanması lazım avm zeminlerinin

Çünkü camları silinmeli gökdelenlerin

Çünkü temelleri atılmalı heslerin

Çünkü çünkü çünkü

Çünkü sen de biliyorsun ki kimse yazamaz artık çağın yükünü. 

Artık sadece yalanlar yazar büyük puntolarla

Yalanlar yaşanır şovlarla

Yalanlar yüzünden olmadık bir hâle gelir yedi sülalemiz

Yalanlarla talan edilmedik mi cümlemiz?

Gerçi

O kadar da kızmayalım yalancıya

İnananın hiç mi suçu yok?

Hayat Şiiri

Cihân diyelim

Devir daim içinde

Neceyiz?

Hakikâtleri çoktur

İçimizdeki coşkun rüzgârlar

Terk ediyorlar.

Kayıp insanlar

Kendimizin katiliyiz.

Vermez misin baklanı

Sulh vaktidir.

Sularında yıldız yok

Güneşi teninde ağırlayamıyorsun

Sevmedikçe bodurlaşır kalp.

İhanettir, mertliğe sığmaz.

Ferman mı, nutuk mu diye düşünme

İsyandır bizimkisi.

Çiçeklerimiz açsa da şenlensek

Kaçmadan, kıvırmadan.

Pencere kenarına sıçrar kedi

Yavru diye acır mı parmaklıklar?

Kaç hamlede öğrenir sarman canın acıtmamayı?

Yerin dar insan

Dağlara varsan da baksan halin necedir?

İncinmeden incinmemeyi öğrenmek kabil midir?

Mert dayanır namert kaçar demiş Köroğlu

Hayattan kaçılır mı?

Kaçarak yaşanır mı?

Yakanı yıldızlarla çiçekle

Gölgesinde soluklanabilirsen bir ağacın

Bil ki kökü iyice derinlerde

Derine varasın varsa

Toprağı boğma

Mecazını da gerçeğini de

Yüreğimize çöker.

Sağ salim güreşsek bu günlerle

Hemen herkes inandığını söylüyor

Denir ki: "Düşünenler için bunda pek çok ibretler vardır." 

Senin kökünün üzerindeki beton ne? 

Kaçamayan, savaşamayan, sıkışmış bir insan

Düşmanla bir olmuş da kendine karşı

Yanlış hesabın Bağdat'tan döneceğine

Bağlıyorum ümitlerimi

Düğümler atıyorum niyetlerime

Kalbim sancıyorsa da

Sardunyalara su vereceğim

Kediler için dua edeceğim.

Sesler

Göğsünün ortasından

Hançerene doğru akınla

Tutkuyla bir kördüğüme takılan

Sessizlikte kaybolan çığlıkların.

Boylar verip de kıyıları döven dalgalardan

Tarumara.

Çarşaf gibi olacak yarın,

Dünyanın bilinen günlerinden vakidir

Tekerrür eder.

Fırtınalardan sonra sükuta erer.

Ama dipler farklıdır artık.

Ha deyince kalkmayan taşlar nerelerden kıyılara gelmiştir?

Bak kıyılarında ne var, açıklarında ne var?

Taşın ardının yarasında düşün.

Fırtınalar bitmeyecek. 

Issızlığından korkuyorsan da küsme.

Denize girmek tek taraflı değildir,

Deniz bulaşır insana.

Hem uzak dursan da aldığın nefes denizdendir.

Dalgalar gece yatağında da bulur insanı.

İşte o zaman yüzmek değil de su üstünde durmak iyidir. 

Fırtına çıktığında kudurup çırpınmaktansa durmak evlaymış.

Bildim.

Bildireyim de aciz sözüm belki bir ışık yakar.

İnsan ismiyle müsemma olduğu kadar acziyle de bilinsin. 

Geldik, gideceğiz. 

"Gök kubbede hoş bir sada" eşiğinde duralım. 

Kolaylaştıralım, zorlaştırmayalım.

Vaat verilmiş: "İnanıyorsanız üstün olan sizsiniz."

İsyanlar ne zaman indirime girecek?

Neyin peşindedir yaratılan,

Hangi günahı işlemiştir dünyaya sürülen,

Neyden azat edilmiştir göğe yükselen?

Adem, İsa ve Romeo arasındaki bağ neydi?

Bu zamanın çarkında ufalanan buğday taneleriyiz

Adeta,

Keyif vermeyen bir lunapark gibi yaşamak bazen

Hayır isyan ya da melankoli değil

Kaosta yaşamanın farkındalığı

Obsesif insanlar için zor

Bir yerini düzeltsen öbür taraf dağılıyor

İndirim zamanı mağazalar gibi hayatlarımız.

Hissetmeye vakit yok, düşünmeye vakit yok,

Yolumuzu bulmaya vakit yok,

Sadece çarkı döndürmek gerek.

Çark kırık, çark bozuk,

Çomakları saklamışlar.

Onlar evet, 

Asalaklarımız.

Hatırlatmak isterim:

Asalak, "bir canlıda sürekli veya geçici olarak yaşayan

Ve ona zarar veren başka bir canlı" demek.

Ve elde ettikleriyle mutlu olabileceklerini sanıyorlar.

Emeğimizin sonucu bizi mutlu etmiyorken 

Asalaklar evleri ve arabalarıyla, tatillerinde, partilerinde

Mutlu olabileceklerini...

Çalıntı mutlulukları sorgula

Adem yasaklananı çalmıştı

Bedelini cennetsizlikle ödedi.

İsa'dan hayatı çalındı

İspiyoncusu Yehuda öldürüldü

Romeo'nun ahı tüm kalpsizlerin üzerinedir.

Gelelim bize, adı hatırlanmayacaklara,

Bunu bizim için yazıyorum, emeğine kör kalınanlara

Kardeşlerim bu dünyada birbirimizden ve arzularımızdan uzağa düştük

Bu yüzden vazgeçemeyiz

İsyan, isyan, isyan!

Bize isyan lazım.

Şimdiye kadar nasıl düzeltip güzelleştirdiysek,

Bu işlevsiz düzeni sirkeleyip olması gereken hale getirmeliyiz.

Günden nasibimize düşeni almalıyız,

Güneşten payımızı alıp tebessümlerimizi büyütmeliyiz,

Toprağa daha çok dokunmalı ve bir avuç alıp

Asalaklarımızın gözüne atmalıyız.

Juliet, gece mutlu sonla bitmedi.

Hayatlarımız mutluluktan nasibini alamıyor bazen.

Ama sen denemiştin, kendi mutluluğun için çabalamıştın.

Dünyaya emek veren ve sömürülen herkes,

Daha iyisini istiyorsak bu çabamıza bağlı.

Kaçamayız çünkü bu bir aşk hikayesi değil.

Meydanda ne istiyorsunuz?

Love Story

usta frenler kurbağa

hayatın frenlerinin tutmadığını

düz yollarda anlayamadım

şimdi bir yokuştan aşağı iniyorum

akşam beni minarenin tepesinde mi karşılar

yoksa bir kere daha sıçrayabilir miyim?

ayıran kendini ayırır denmiş.

ama ben ayırmamıştım kendimi

ayıklanıncaya kadar.

dans edemiyor şiirim

pabuçlarını evde unutmuş, 

gözüne toz kaçmış,

elektrikler kesilmiş.

korkuyorum,

baş etmesi zor.

korkmamak için acele ediyorum

acele, korktuklarımı toparlayıp eteklerime bırakıyor.

bulduğumu unutup yeniden aramaya başlıyorum

kaybolunca da mızıkçılık edip murdar diyorum bulduğuma

kırıklarına bakıyorum hayallerimin

aynı zaman düzleminde

başka kırıklar da vardı

cümle tekillikte.

müzik bitiyor ve ben hâlâ dansa kaldırılmadım

kabahati yine size bıraktım

eşleşmemek için zemine değen bakışlarımın hiç suçu yok.

büyük kıyafetler içinde çocuk kalmak yaşlanmak

hâlâ avutulmak istiyorum.

kararlar kovalıyor beni.

gereğini düşünemiyorum.

düşündüklerim zora sokuyor,

kanaatlerimin beli bükük.

yolculuklardan da ürkmeye başladım

çünkü kimse benimle göçmen kuşların dönüşünü izlemek istemedi.

boşlukla eşleşip dans edeceğim.

böylece dengede kaldığımda bu benim zaferim olacak.

bahar geldi, cemreler düşüyor ardı ardına.

çamurlu karlar var depoların kenarında.

izmaritle kuşatılmış.

bir izmarite kardan mezar bile yaptı arkadaşım.

yolun solundaki mimozalar artık yok

soldaki mimoza çiçeklendiğinde kar yağdı

kar yağdığında ben de çiçek açmıştım. 

yolun sonu yok, yönü de.

kendimden kaçmaya başlamışım

sinsice inkarlara giriyorum

korkularım ülkemle birleşip yakama yapışıyor.

muhteşem koalisyon.

kozaya girmekten korkuyorum.

korkmamak için kaçmak istemiyorum

sırf korkumu ezmek için kendimi korkunun kucağına atmak istemiyorum.

şartlar tekinsizsiniz.

sevecenliği kalmadı.

tadımız yok.

sular durgun, kıyıyı dövmüyor dalgalar.

aslında hiç liman aramamışım

ya da bulmak istememişim

serseri bir yaprak gibi uçuşmak varmış gönlümde

heyhat uçmakla mukayyet değiliz.

en olmadık yere kök salınca kaçmak için delirsen de

zor oluyormuş gitmek

büyümek böyle bir şey mi?

söylemeyin

çünkü yalan söyleyeceğiniz konusunda endişeliyim.

büyümeyi birçoğumuz bilemeyeceğiz muhtemelen

büyüyecek kadar yaşayamıyor ve düşünemiyoruz zannımca

bahar gelecek yer bulamıyor gençliğim gibi

nerdesiniz? bir kahve pişirseydim

dilemmalarımız da eşlik ederdi.

ilhamımız

Ey Mahalleli!

sabah 6.00

müezzin mihraba henüz ulaşmadı

sokakta mecburlar var.

neresinden girilir bu mevzulara

arzularınızı gıcıklayacak süslemelerle mi devam edilmeli 

köşeyi döndükten sonra

kıyametüstü günlerde bunun ne önemi var?

adetlerimize göre önce ölür sonra gömülürüz.

çürümek sonraki iştir.

ama yürüyemiyorum bile bazen bu kokudan

bazılarımız ölmeyi bekleyemedik

yine iyimser kaldım.

denge istedim.

huzur ve güven.

kendimi yırttım bunları sağlamak için

bozuluyor

ben tanrıça değilim

sadece günbatımlarını takdir edebilirim.

kelimeler çıplak

sona yaklaştıkça süsler de zarafetini yitiriyor

plastikten bir gol daha yedik

biz kendi elimizle verdik maçı

tıkandık tıkandı baba.

kelimeleri ikna edemiyorum

ve evet istemiyorum ikna etmeyi

çok bile diyorum bazen

size çok bile.

öfkemi bırakmaya başladım

işe yaramayan silahımı bırakmak

savunmasız yapıyor mu beni?

göğüslerimizde sevgilinin saçları olacağı yaşlarda

arsız dünyanızın zincirleri var

kalbim ezilmesin diye başımı dik tutuyorum.

boğulmamak için de dimdik durur insan.

kelimeler diyordum

süssüz olabilir, sivri olabilir.

ama cahil olmamalı.

kelime polisi değilim

günün son güneşi sıvaları yıkık duvarı da

duvarın dibindeki asi otları da neşeli ışığıyla ılıtıyorsa

kelimeler de sivrilikleriyle, sadeliğiyle ya da şatafatıyla olsa

ama cahil olmasa

çürüdük

insanı ne çürütür bilmiyor musun çürük?

susma köklerimiz değiyor bizim

susma ayna

ikimiz birden sevinemedik.

ben vapur istasyonlarında bekledim 

sen o gün bakkala bile inmedin.

korkuların bana geçemez

kelimeler

kuklacınız değilim oynatmıyorum

karanlık da değilim

ışığı taşıyorum

ama paylaşamıyorum

saçlarım mı yanıyor bilmiyorum

sadece tarıyordum

mahalle yanarken tarandığım için mi?

benim şiirlerim sana bıçak çekmez korkma

çalınan umutlarımıza yama yapıyoruz yeni günleri

ama git gide hızlanıyor dünya

belli ki sisifos artık yukarı taşımayacak yükünü

dağılmasın diye tutmaya koyulacak.

mahalle bahsini kapatamadım

mahalleye ateşi komşularım taşıdı

uyardım dinlemediler. 

zaten hiç dinlemezler.

elmasından atom bombasına kadar 

yapılmaması gereken her şeyi yapmadılar mı?

sizin günahınız beni de yaktı

tanımadığım kardeşlerimi de

siz yanmadınız bir şekilde

eviniz yandı

belki siz de yandınız

ama çürüdüğünüz için anlamadınız.

mimozaların dördü beşi gitti

ev hırsı bitmedi

mezar çalıp ev yapmışlar biliyor musun?

ölülerin yerini çalmışlar.

kazayla bir mimoza yaşıyor

varlığına sevinsem mi bilemiyorum

içim buruluyor

alexandrit'i selamlıyorum her gün

büktüğümüz beliyle göğe uzanmakta. 

ağaçlar sayemizde en çok dua eden varlıklar.

yaşamak için.

görevi yaşatmak olana da pranga

alayına pranga

neden açıkta bir karış bile toprak bırakmıyorlar karga?

biz bir kerbeladayız ağacımıza bile su vermiyorlar.

biliyorum her nefis ölümü tadacaktır

ben de bir nefis sahibiyim

incilerden da arı duru bir ömür istemedim

huzur istedim

onun da mezarını sattınız.

rüyalar şiiri

mağaramın dört ağzı vardı

ışık bu ağızlardan dolardı

dünyanın nasibinde de vardır bu

bazı ağızlarla da aydınlanmıştır bazen

bir gün dışarı çıkacağım zaman 

ağızda bir yılan gördüm

diğerine gittim yine bir yılan

ötekisinde de

ötekisinde de

ve sonuncuda bir kurbağa

kurbağa iyi, dürüst insan demekmiş,

kurbağa yılanların arasında.

dünya mıydı mağara?

insanlar mıydı yılanlar?

sahi bizim de ağzımızda yılanlar olmaz mıydı?

kurbağa da sen miydin çocuk?

eskimiş, yorgun

limanların ötesinde eski bir çocuk.

biliyor musun kaybettim sanmıştım.

kaybetmek sadece kabullenirsek olurmuş.

biliyor musun biz çok yanılıyoruz.

durup düşünmeye başladım.

şimdi değilse de bir zaman vardı

o zaman, o zaman

kelimeleri bu kadar zorlamıyor

kendimizle ve birbirimizle bu kadar

oynamıyorduk.

güneş de biliyor artık

bizden önce de biliyordu

en basit kurala uymadık

aldığımız kadar vermedik.

ve şimdi bitmeye başladı.

üzülmüyorum.

korku da yok içimde.

sonuçları inkâr edemeyiz.

içimde neşe de umut da var.

ve dünya, seni sevdim

sende öğrendiklerimi de

bana getirdiklerini de.

karabatak ömrüm neler gösterir bilmem

şimdiden hep esenlik diliyorum

selamlar olsun uğrayacağım limanlara

aşacağım denizlere.

bekleyişlerden

buz çiçeklerim taçlanıyor diyarlarında

baharlarına selam ediyorum böylece

geyiklerini arıyorum kızağa çekemesinler diye

rüzgarlar da yardım etse diyorum bazen

seni beyazlarla beklemek de güzel.

pencerelerin önünde,

çakılın tepesinde

bir kuş tüneğinde.

biliyorum günbatımında.

kelebeklerle seviyorum seni

dolunayı neşemizle süslüyoruz. 

ne güzeldir şimdi deniz, çivi gibi yapar hepimizi

sivrilmemiz lazım sevgilim

dallar nasıl sürgün verir yoksa göğe?