mağaramın dört ağzı vardı
ışık bu ağızlardan dolardı
dünyanın nasibinde de vardır bu
bazı ağızlarla da aydınlanmıştır bazen
bir gün dışarı çıkacağım zaman
ağızda bir yılan gördüm
diğerine gittim yine bir yılan
ötekisinde de
ötekisinde de
ve sonuncuda bir kurbağa
kurbağa iyi, dürüst insan demekmiş,
kurbağa yılanların arasında.
dünya mıydı mağara?
insanlar mıydı yılanlar?
sahi bizim de ağzımızda yılanlar olmaz mıydı?
kurbağa da sen miydin çocuk?
eskimiş, yorgun
limanların ötesinde eski bir çocuk.
biliyor musun kaybettim sanmıştım.
kaybetmek sadece kabullenirsek olurmuş.
biliyor musun biz çok yanılıyoruz.
durup düşünmeye başladım.
şimdi değilse de bir zaman vardı
o zaman, o zaman
kelimeleri bu kadar zorlamıyor
kendimizle ve birbirimizle bu kadar
oynamıyorduk.
güneş de biliyor artık
bizden önce de biliyordu
en basit kurala uymadık
aldığımız kadar vermedik.
ve şimdi bitmeye başladı.
üzülmüyorum.
korku da yok içimde.
sonuçları inkâr edemeyiz.
içimde neşe de umut da var.
ve dünya, seni sevdim
sende öğrendiklerimi de
bana getirdiklerini de.
karabatak ömrüm neler gösterir bilmem
şimdiden hep esenlik diliyorum
selamlar olsun uğrayacağım limanlara
aşacağım denizlere.
