Günden güne yitip gitti kelimeler
Vuslatsız kalan diğer şeyler gibi.
İçimdeki insanlara yetecek ışığı
Papatyalardan, mavi çiçeklerden topladım.
Vazgeçmedim.
Vazgeçer sandınız ama vazgeçmedim.
Çünkü biliyorum,
Bahar hep gelir,
Arılar polenleri toplar,
Güneş vazgeçmez hiç.
Yorgunum evet.
Ama ağaç gölgelerinin kucağındaki şefkat
Sıvazlıyor sırtımı
Kargalar sesleniyor, gülümsüyorum
Mimoza çiçekleri gür bir neşe açtırıyor içimde
Sonra yukarıya doğru seyirtiyorum
Kozalakları dizdiğim taşın yanına gidiyorum,
Çamlara sesleniş, bahara, sincaplara.
Çiçekler biter tazecik yapraklar başlar.
Ilık rüzgarlar yıkadı kalbimi.
Korudan çıktığım an kaos başlayacak biliyorum.
O yüzden ezberledim ballı babaların yerini
Papatyaları ve karahindibaları
Ve canım mavi çiçekleri.
Bir sarmaşık olsun istiyorum içimi neşeyle saran
Dingin.
Kendimin eşiğinde, kendimle ve duman çiçekleriyle.
