Ben, Sen ve Öteki

Daireler çiziyorum diyorum,

Nasılsın sorusuna cevaben.

Yokuşu çıkmak zor, inmek kolay?

Yokuş bir bozuklu yol inmesi de cereme.

Dokunan mekikler

Ömrümüzün günlerinden bir bir dökülüyor.

Sürekli zorlanmaktan bezgin.

Yılgın insan bitmiş insandır der Koca Osman.

İnsan yıldığında kavgayı bırakır.

Direnmeyi bırakır.

Bunları bırakan insanlığı da bırakır.

Ne denmiş bir seferinde:

"Hiçbir şey bitmez, sadece değişir."

Feodalite kapitalizme, derebeyleri, patronlara.

Köy ağaları yöneticilere, yanaşmalar grev kırıcılara.

Üç günlük dünya.

O da meçhul de say ki üç işte.

Onda da kölelik et dur.

İşte tumturaklı arabesk.

"Yaşamak ölmekten ağır geliyor."

Tam buralardan çıkıyor.

Maaşa zam yok, evin yok, kiraya Hızır yetişe.

Hayallerinle arana dağlar girmiş de 

Örümcek haramileri tutmuş başını

Düşsen o yola ağa takılmamak kabil değil.

Sevgi, dertlerinden belalı

Her yandan darbe yiyor.

Kaybolmaktasın.

Seni sen yapanları senden alıyorlar

Herkesleşiyorsun.

Ofisteki tek tip masalar gibi.

"Masa da masaymış ha!"

Kurtar kendini ve ötekini ve berikini

Kurtuluş yok tek başına!

mavra

mavralarla devam ettiler,

müziği dinliyorum ve kafamı sallıyorum,

kumaşlar kimseyi tanımlamaz biliyorum.

gözüme ilişiyor aradığına uygun değil

başımı çeviriyorum senin işin değil diyorum

müziği dinlemeye devam ediyorum.

denildi ki eğlenmene bak 

aradığına uygun değilse de sana ne?

her şeyden münezzeh olduğunu sanmak da mavralar mavrası.

oynuyoruz kanımızın son damlasına kadar.

karmaşa, savrulma vs.

geçti şimdilik.

Cevabiye

Bir soruysa bu,

İşte cevabın:

Her şeyden soyunup söyleyeceğim,

Öğrendiğimi sandığım her şeyden,

Öğrettiğini sandığın her şeyden,

Olduğumu sandığım,

Olduğumu sandığın,

Hepsini bir yana bırakarak.

Merhaba.

Güldüm mü bilmiyorum,

Ağladım mı bilmiyorum.

Şarkı söylüyordum,

Bira şişeme ne oldu onu da bilmiyorum.

Aradım, ağladım, güldüm, bulduğumu sandım.

Daha çok ağladım, daha çok güldüm.

Çarktaki bir fare gibi.

Kaç defa denedimse çıkmayı 

Kaç defa çıktım sandıysam.

Yolun dümdüz ilerlemediğini,

Sadece kendimizce sevmenin yetmediğini,

Birini severken başka bir dili öğrenmenin elzemini,

Şiirlerimizin artık bizi ısıtamayacağını,

Çok istemekle olmadığını öğrendim.

İnsanın neyle yaşadığıyla ilgili herkes bir şey söyler ama,

Ben ne'siz yaşayamayacağını söyleyeyim.

Sensiz desem çok sevinirdin,

Sevinme.

Kendisiz yaşayamaz.

Kendiyle mukayyet ve kendince.

Başka hiçbir türlüsü olmuyor.

Destanlar varoluş üzeredir.

Eksik bir şiir olmayalım.

Eyvallah bazı şeyler yarım kalır.

İki satır ağlamakla kahrolmadım

İlk gençliğimi görsen sen ağlardın.

Acımızı gözlerimizde gördüğünüzde korkmayınız

Onlar da neşe kadar hakediyor varolmayı.

Geçelim diyelim ve üstadımızı analım

İnsan kendiyle mukayyet, bu yük demek değildir,

Bir hediyedir, bu hediye her şeye olmasa da birçok şeye kadirdir.

Kaan Efendi der ki Allah'ım biz senin falsolu kullarınız.

Allah'ım bence ben çok falsolu değilim. 

Yine de falsolu ya da falsosuz bir takım kullarız.

Ve cana sahibiz.

Eyle.

Nasıl istersen öyle işle.

Nakkaş sensin.

İnsanın gırtlak yapısı bir, her milletten farklı ses çıkar.

İnsan öğrenir.

Doğuştan falan, yeniden geçiniz.

İnsan bu, her şeyi yapar, öğrenir.

Kendini tavlayı kaybettiğindeki gibi taşıma.

Kendini illa öyle taşayacaksan muzur bir çocuğu taşır gibi taşı,

Koltuğunun altında haylaz bir çocuk.

Bir rüzgarla zamanlar karıştı belki bu akşam.

Ahmet Mithat Efendi'nin rüzgarı buralarda bakidir.

Azdan az, çoktan çok, kendin kendinle.

Geriye sadece o kalacak.

Rengin çağrısı ve dahi çağrışımı

Hüküm ne üstünedir,

Neşemden soyup iç çektiren?

Aynıyla vâkidir,

Buradan da çıkarız

Tırnaklarımız boşuna mora kesmiş değil.

Uğursuzdur altın yağmurları

Her yolu mübâh olanların günahını

Sisifos da taşıyamaz böyle bir yükü.

Rastlaşsak bir yerde.

Sözgelimi, olmadığın bir şehrin vapur iskelesinde.

Çok uzun bekledikten sonra bir amca yaklaşıp

"Gelmeyecek." dese istihzayla

Ben de ona sorsam Metis'e ne oldu diye

Sonra koşsam koşsam

Şehirden uzaklaşsam

En sonunda söğüt ağacının gölgesine varsam

Saçlarımı okşasa

Sonra yıldırımlarımı çıkarsam sakladığım yerden

Göğsüme kuşansam

Kını lila tüllerden yapma hançerimin biraz üstüne.

Moiralar'dan sorsam hangi iple dokudular kaderini.

Mücadelenin ortasında bir kara kedi buldu beni

Uğur ve mor salkımlar getirdi.

Cam kırığı bir şarkı çalıyor.

Bardak kırılır, cam kırığı 

Keskin yerinden kanatır.

Muhakkak hisseder kanattığını,

Toza ne olur?

Kendiyle mukayyet değildir savrulur.

Moiralara bir de tozun kaderini sor

Çürük ipliktendir.

Avucuma dikenler ektin.

Dolunay vardı el salladım.

Kavalda si'yi bulamadım,

Merkür'e sormak için yola düştüm,

Esrik.

Yolda mora kesmiş, hareketsiz uzanır,

Kargalar birbirine haber verir,

"Bir fenalık olmuş."

"Bir fenalık olmuş."

Ahın ona değil göğe ulaştı,

Gökle yer döngüdedir.

Gökle yer arasındakiler 

Neye sebep olursa ona döneceğini bilmelidir.

Malefiz'in kanatları vardı.

Malefizin nefreti oldu.

Gün batımlarını yapan Tanrı

Pek mahirdi.

Leylakları da yaptı mor sümbülleri de.

Hepsini selamladım.

Derin bir nefes aldım

Bir kere daha

Bir avuç tozun 

İçime sapladığı acıyı çıkardım.

Neşemi çağırdım.

Diz çöktüm.

Gözaltlarım mordu yola koyuldum.

Sevincim kursağımda kalmıştı çıkarıp sarıp sarmaladım.

Biri bir yalan verdi bana heybeme koymadım.

Toprağın altında,

Taşların arasında

Rengi sefasında.

Gün batımlarını hatırla.

Tuzları kaldırdım, 

Yaralarımız için her yere şefkat koydum.

Meryem'i sakladıkları kederi aradım,

Meryem sana mavi bahar çiçeği getirdim.

Bir olmak ne demek bilmeyen insanlar sevemez

Bu büyük karmaşa zamandan mı var oldu, 

Hepsini aldı kendine sattı,

Eğil bak belli oluyor.

O adamı geç ve hızlıca yürü kütüğün üstünden

Korkma düşmezsin

İzin verme.

Tepeyi geride bıraktık,

Kedi kuyruğuyla söylüyor sevdiğini

Talih bizimle, 

Kuşlar cıvıldıyor birazdan güneş doğacak.

Kavuş 

Herkes kendine varmalı.

Moiralar, izlemeyi bırakabilirsiniz.

Öyle bir şey

içimde som bir sayfa

sayhası mavi

yıllar önce gördüğüm yeşil çizgilerin

gözlerimden başka bir şahidi yok

yıldızıydı, planktonuydu vardı

vardı da 

korku da vardı.

sabahı bekledim.

korkudan yalan söyledim,

kendimi sakladım

hedef tahtası olmamak için

hiç uyumadım sabaha kadar

gözümü kırpmadım.

sonra gördüm işte o yeşil çizgileri

bir sarayın kendisini var ediyorlardı

şeffaf bir saray

Tanrılardan kalma.

O sayhalar siyahtan

kan kırmızılardan maviye yürüdü

dinmedi

sanırım dinemez de

insan küreklere asılıp uzaklaşırken de 

kendi denizindedir.

elimi suya koyayım

parmak uçlarımı öpsün balıklar.

Ben haziranın mavi benekli çocuğu

Mavim yeşille, pembeyle bereketlensin.

Gölgesiz göl

Gölgene baktım,

Kendime söz vermiştim

Gölgesine razı bir fesleğen olmayacaktım.

Uçurumsa da

Yurt tuttuğumdur

Tuzlarla mukayyet yaralarımdan

İnatla bağlayan kabukların hakkı için.

Benim kırlarda mavi çiçeklerim

Rüyalarımın pırıltılı gölleri var.

Doğacak günün şerefine ve dahi şerefime.

Nokta sözün bitimi değildir.

Aşina mekânların 

Hatırası sancılı 

İşledikçe berrak

Güneş doğar,

Şefkat şifa olur.

Kime ne söylüyorsa kendine söyler aslında

Verdiğin de bu kadar.

Derkeden kaim'e, günler muttasıl.

Şifa, arayışın helali.

Şükür.

Bahar geçti,

Kiraz çiçekleri meyvenin haberini verdi

Mevsim kiraz,

Ustaya selam olsun.

Hazirana Doğru

Kırların en sevdiğim hediyesi

Bahar habercisi unutmabeni çiçeği

Rüyamda bezeli bir kır gördüm

İçimde de açsınlar.

Dün gece çizdim çokça

İçimde bir şey acımıştı

Toprağına iyi bakmak gerekir

Kendimi güneşlerle işledim.

Görmek güzel bir şey

Kendini görmek ne muazzam

Ben haziranın mavi benekli çocuğu

Çatlaklarımdan içimdeki pembeler sızar.

Renklerimle mukayyetim.

Gerginliğim de hoş

Hakkımdır ve mazurum.

Zira mukayyetlik her zaman kolay değil.

Bana hacıyatmazlığı öğreten de bu oldu.

Yollarım, yokuşlarım.

Kendimle yemyeşil.

Bedenine çarpıp acıyan yerden

Kök salan bir yere.

Beni taç takarken görmenize lüzum yok

Zira olmak için buna ihtiyacım yok.

Yine de kendime bir tac olacağım

İnsan ancak kendine kefil olabildiğinde güvendedir.