bıçaklarını saklayan akşamüstlerinde
bildik şarkıları dinledik sandıktan çıkarıp
bildik sevdalara dokunmadık şarkıları alırken.
belinin çok altında ince bir çizgi çay kalan bardağına
sesleniyordu müezzin.
içimizin karmakarışık sesleri
sen neyden vazgeçtin?
uykuları bölüp bölüp kaçmak
toplu mutsuzluk ayinleri
yüzüne nasıl da tapıyorsun
sakladığını sanarak
dikenli üzüntünü
gülüşlerin, güzel gülüşlerin
testlerden kalıyor hep
bazı şeylerin pozitif olması iyi değildir şövalye.
kime kurban diye?
kurbana sormadan, ama hiç sorulmamıştır değil mi?
ismail'e sorulmadığı gibi.
"dur ismail bu tanrımla benim aramda"
"baba bıçak elinle boğazım arasında" denmemiştir şövalye.
kurbana söylemeyiz sesi vicdanımızı sızlatmasın diye.
ıslak sokaklara düşen ışığın eflatun gözleri
sadece o kadın biliyor bunu
yürütemeyeceği yakınlıkların kahramanı olan
milyonlarca insandan biri.
tanrılardan hangisiydi
zeus muydu taşıyamayacağı yükü vermeyen
pardon o şerefsiz bir tecavüzcüydü
şimdi affedilecek bir parantez açıyorum
tecavüzcülerin tanrı olduğu dünyanın
kapattım
sisifos taşıyabiliyordu yükünü
vicdanı rahat olanların yapabildiği bir şey bu.
tanrı çiçekleri açtıran ve soldurandır
tanrı güldüren ve ağlatandır
insan ağlayan ve ağlatandır
insan gülen ve güldürendir
insan tanrıya oynayandır.
kasımın ellerini tutamayan ve ayları yitiren
kargaların gözlediği, küçük mezarcı
gözyaşların baharı bekliyor
direnişler, öfkeler şehvetle arzuluyor neşeyi.
abi bak apaçık yazdım
anlatmak önemsizdi anlatmamak kadar
anlaman önemsizdi anlamaman kadar
artık kalemleri bırakalım
artık bırakalım.
teşekkürler sisifos
