mesih'e seslenin gelsin artık

sabaha karşı bir ürperti kalbimde
bizim ateşimiz anca bizi kör ederdi
güneşe kamaşma pahasına bakan gözler
bizim ışığımıza tenezzül etmezdi.

biz güneşe öykünmedik
ne istediğimizi de bilmedik
ne doluya aldırabildik ne boşu doldurabildik
beceriksizlik değildi bu
sadece biraz takatsizdik.

sorular biriktirdik
cevapları hiçbir şeyi değiştirmeyecek sorular
ama yine de deli gibi sonuçlar değişsin istedik
avutulmaya ihtiyaç duyulmaması gereken bu yaşta
soru sormanın anlamı da yok.

çarmıhta mıyız
gönlümüzden çivilenmişiz gibi
mesih'e seslenin gelsin artık
bir kase uzatın kanımızdan
ve ardımızdan dökün kanlarımızı
böyle mühürlensin kan faslı
ve bir de açın perdeleri
ışıksız kalınca çirkinleşiyorsunuz
ey dünya öyle bir dön ki
uçurtmayı vurmasınlar artık.

artık bizi kutsa isa

anlatmak:
dikenli tel kusmak gibi
yine de tesirsiz
geceyi inleten çığlıklar misali.

fil

küçük bir fil yavrusu gibi
attım kendimi çamurun içine.
çamurun da büyüyeceğini bilemezdim
evet evet yanılmıyorsunuz
bu gördüğünüz bataklık
o çamur birikintisi
ve şimdi yüksek müsaadenizle boğuluyorum

1. perdenin sonu


'üzülmedim ki, üzülmedim ki
kaderimdir dedim üzülmedim ki' diyemem
'acımadı ki acımadı ki' de diyemem kahpe bizanstaki gibi
ben ahmet mithat değilim ama
buradan şunu anla
üzüldüm ve acıdı.

ve şimdi bu soğukta çıkıp
sersem gibi yürüme isteği neden bilmiyorum
dur ya biliyorum, aptallıktan tabi ki.

bendeniz aciz bir mezar bekçisi

sıradaki şarkı benim için geldi tanrı'm biliyorum
pusulanın ibresi şaştı kaybolmaktan korkuyorum
beni koru yalvarıyorum.

mezarlara bakıyorum, sessiz sakin
tükenmiş ömürlerin başında isim ve soy isim
ve zaten bu kadar değil mi daha ne olabilir?
bundan ibaretiz,
sevdamız, kederimiz, öfkemiz hepsi toprak olacak.
bir şey istesem?
ya toprak olsun ya da...

bülbül gül dalına konmaz ne ederim

her şey güzelmiş gibi yapalım, çaydan bahsedelim gece yarısı çaylarından. çay edebiyatı baydı ama değil mi, olsun bizim amacımız edebiyat değil. sahte. biliyorsun ki sahteliğe rağmen samimiyet aramak çok zor yani hala umut etmek falan. ismail'in maması bitmiş pazar poşetlerinin içine başını sokup kokluyor dişe gelir bir şey var mı diye, yeşil soğanda oyalanıyor ama onu da beğenmiyor. sütüne dokunmadı, peynire de. kızgın kızgın bakıyor tek ihtiyacım mama onu da takip edemiyorsun dercesine. anlatmak istemiyorum, bilirsin önceden hep anlatırdım şimdi susup kalıyorum. ve de şunu fark ettim olgun olduğumu düşünürken aslında küçük çocuklar gibi davranıyorum. tabi bunların hiçbir önemi yok. sadece sıkıldım.

https://www.youtube.com/watch?v=JZNCrLV8W_M

gözümde kepenk var

yüzünü örtmek istiyorsun
ayakları açılıyor hüznünün
ayaklarını örtüyorsun
yüzü açılıyor
en çok da yüzün görülmesin istiyorsun
örtüler yetmiyor sana
ve kaçmak da
ve yaralarını anlatma biçimi biraz da
şairleri şimdi anlıyorsun
şiir biraz da -muş gibi yapma sanatı
bayağılaştırmak değil
gözyaşlarından ördüğün bir örtü
kafi gelmeyen

yaşamak!
kafi gelememe durumu.
uykuların, mutluluğun, sempatik kedilerin.
ve biliyorum ismail'i çok özledin.

şefin spesiyali

cebe tana'yla huzursuzluğa doğru

benim şairane rüyalarım var senin mısraların
düşerken bir dala takılması gibi kıyafetimin
bir çizgi film karakteri gibi
ne kadar daha tartar beni dal
senaryoya göre birazdan düşeceğim
kanım sıçramayacak kimseye sadece bir beyaz bulut
tanrım ben kaybolacağım

ben yolda kaldım

mecburi istikametler yüzünden

gitmek istemedim tersine yürüdüm

şimdi yürümenin ve mecburiyetin bir anlamı yok

ve tanrım sen bir tahtta oturmayı tercih etmedin

karanfiller yok

ben karanfili çayla tüketirim

tanıdığım bir ölü çok severdi şimdi hatırladım

mezarına uzun zamandır uğramadım

sokakları denizlere çıkmayan bir şehirdeyim

toprağından ayrılan bir solucan gibi

yarım bırakmamayı tamamlamayı arzuladım

kesildikçe

kesildikçe 

kesildikçe

artık sessiz ol çünkü geçmeyecek

sağır ol kendine

gün sonu canavarı