yorgun

ürpermekten bahsederken ürpermek
ve bazen korkmak yağmur damlasından

kuşlar hayal kırıklığına uğratılmaz

aklıma geldiğinde 

düşüncelerim şiirselleşiyor

ben uzanmışım göğe bakıyorum,

yapraklardan bir çerçeve var

bulutlar kuşlar doluyor içine

sonra sadece mavi.

sadece maviyken korkuyorum

o mavi basbayağı sana dönüşüyor

istiyorum ki kuşlar gelsin

çünkü kuşlar hayal kırıklığına uğratılmaz

ölmekle ölememek arası bir geceden

'bir ihtimal daha var
o da ölmek mi dersin.'

dün ilk defa bu kadar yakın hissettim.
sabah keskinliğine imrendiğim bıçağı
sadece izlemekle yetinmiştim.
gece ağrılarımı karanlığıyla gizleyemedi
o halde ölmekten korktum
çırpınacaktım nefesim çekilirken
o odada öyle yalnız
ve kimse ölümden koruyamaz kimseyi
bu bir şiir değil.
benim asıl korktuğum ölüm de değil
o kadar çaresiz hissetmek.
ama nefret güçlü hissettiriyormuş
bunu öğrendim bugün
geç kalınmış öğretilerden.
halbuki kırılan insanlara ilk bu öğretilmeli.
kendini tekrar ederken önceki kırgınlıklarınca
tekrar tekrar kesilebiliyor.
ben artık bıçak olmak...

şiir olmak için fazla yalın, nesir olmak için çok yorgun.geceye.

çölün gözyaşı

bir kulağının arkası kalsın kesilmedik
orayı ben keseceğim.
saati kırkıncı yaşıma kur
toprak olmazsam geleceğim
uğulduyor başım
artık ne olursa olsun diyemiyorum
yoksun

benim bir piramitim yok
öldükten sonra tanrıların savaşına katılamayacağım
zaten benim kulum da yok

yağmur duasındayım
ama her yerde cam kırıkları var
tanrım yanlış anladın
ben..

çöl yalnız değil
bekliyor kumlar.
bekleyişleri boşuna değil.
yaralı ve tuz basacak yarasına göreceksiniz.
belki de bin derdim var bin dermana değişmem
türevinden bir derdi var çölün.
göğün mavi gözleri çöle ağlayamayacak kadar üzgün

çöl içine ağlıyor
yoksa çölde suyun ne işi olabilir?
yılanlar biliyor,
tıpkı gök gibi.

son perde çok kanlı olacak
yağmurluğunu giy.

sahipsiz şiir

ben sana çok kırgınım ama konumuz bu değil.
affetmekten bahsedemeyiz ben bu halde bile
saçımı kurdeleyle topladım.

ben şimdi baba'yı dinliyorum belki sen hiç dinlemedin
burun kıvırırsın belki gamdan, kederden,
belki de haksızlık ediyorum bilemiyorum

ben intihar etmek istediğimde şiir okuyorum ki bu her gün oluyor
şairin kırgınlıkları Taif'te taşlanmak gibi her yerim yara bere
geceleri daha rahat uyuyorum yorgunluktan

ben adını bilmediğim bir çiçekle fesleğen aldım
sormadım satıcıya ne sıklıkla sulayıp
gölgeye mi pencere kenarına mı koymam gerektiğini
annem bilir diye.
bilirsin anneler her şeyi bilir.
ve bir tanrım olmasa anneme inanırdım.

baba'dan

beyhude değil

tüm iradenle bir yangın çıkar
ve yan lütfen.
daha vakti değil bunların,
bir boşluğu doldurmak şeref mi?
söylesene yaşam reçeteni nereden aldın?

bıktım bunlardan.
denize yürüsem
boyumu yarılayana kadar
taşlar yaralamaz deniz sakinse
geri dönene kadar ne kadar bekleyebilirim?

kör düğüm müyüz?
gidersen duramam anlamıyorsun.
bir büyük dalga gelir dağılırım.
sonra hep eksiklerden bahsederim
asla bulunmayan eksiklerden
hep bir listem olur
beyhudeyle bir anılırım.

şifa niyetine

bir karınca değil

kül öpmek bazen,
derin bir sessizliğin ardından
iki tatlı sözle avutulmak

dev bir varlığın avucundan ateşe düşmek,
karamelize olmak isterken küllenmek
halbuki biri arp çalsa o an
küller sim gibi görünebilir.

karamel ve külün arafı nedir?
sessizliğin tadı tuz.
karıncalar gibi tek sıra
yüklerimiz çeyreğimiz kadar bile değil.