Rüya

Ve o dev dalgalar yutmadı beni

Ne ilkinde ne de ikincisinde

Yanıma yaklaşmadılar da.

Eve dönmek için çabaladım

Yol değişmiş ve karmaşıklaşmıştı

Ama sonunda eve vardım.

Evim mutluydu.

Eve varabilmek mutluluktu.

Kurucu'ya

"hem biz o zamanlar neydik, kimdik ki?"

bir hikayeyi anlatmak için baştan başlamak gerekir

ben bu hikayeyi olduğum yerden

istediğim şekilde anlatacağım

kaidelerinizle başkalarını da bağlamayın

ama ben kendimle mukayyetim.

bazı günler güneş sadece dünyaya değil de

içime, tüm kuytularıma ve hatta yaralarıma doğuyor,

bazı günler her şey pırıl pırıl

bir yokuşu çıkıp, biraz düz devam edip

ağaçlara kavuşuyorum.

mavi çiçeklerimi arıyor ve buluyorum, harika.

ballıbabalara kavuşuyorum.

baharı kutluyor ve takdir ediyorum.

ben böyle günlerde 'oralara' gidebiliyorum.

ufak bir kaygısızlık alanım var.

ve fakat bir sürü insan topraktan mahrum

unutmuş ya da engellenmiş

ve gitmemek zorunda

sırtında dağları olan bir sürü insanın

o gün hangi dağı taşıyacağı muamması.

herkes hak etmiştir kırlarda kaygısız koşmayı.

kırlara koşamamanın

kırları koruyamamanın

kırları bilemeyişin kaygısı.

çağ, çağ dedikleri

ve her dönem elbette saydıkları

şimdi de eteklerimizdekileri döksek, dağ olacakları

varoluşa soralım.

su muhakkak olmalı faydalıdır,

orman keza öyle

sevgili dünyamızda varluklar birbiri için

denge için varlar.

öyleyse aşk ile bir dahi soralım

varluğun kime ne faydası var? (bkz: ağlama demenin ne faydası var?)

bana sevinç veren günler,

içimi acıyla dolduran günler,

donduğum ve bir şey hissetmediğim günler.

gelmiş geçmiş milyonlarca insanın yaşadığı

her seferinde belki bir tık farklı ama aslında aynı şeyler

sürekli sürekli sürekli

koskocaman evrenin içinde hem küçücük şeyler 

hem kısacık anlar.

burası çok mutlu olunabilecek bir yerdi

tüm şartlar elveriyordu buna

kötülük problemi değildi engel.

bir çiçeğin en iyi formda açabilmesi için

toprak, ısı, su yeterli kalitede olmalı.

dünya için böyle olmadı,

biri olsa öteki bulunmadı.

bazen birileri hepsini aldı 

diğerlerine hiç kalmadı

bazen çok çabalayıp açtırdık çiçeği

bahçemizi çiğnediler.

bir odaya girip sevdiğimiz insanlarla

odayı kahkahalarımızla doldurabiliriz,

yine de sonrasında içinin bodrum katına inmez mi insan,

gecenin sonunda?

böyle olmak zorunda değil, 

insan daima tutunacak bir şey bulur

bulmalıdır da.

bazı araflar cennet ve cehennem arasında değil

umut, neşe, mutluluk ve bıkkınlık, acı, üzüntü arasında oluyor

iki tarafa da bakıyorum

ve soruyorum

her kim tarafından var edildiyse evren,

bunun neye faydası var?

o küçük dediğim şeylerin 

kısa dediğim zamanların

bazıları öyle derin acılar ki, neşter.

ruhu buharlaşır insanın.

ve aklını yitirecek kadar mutlu olmak da var tabi

tüm bu karmaşa neden var edildi?

sebebini bilmediğimiz bir oluşun içinde

yaşadığımız onca şey,

kulun kula kulluğu,

kendinden vazgeçmeler,

ne yapacağını bilemeyişler,

her şeye rağmen direnişler,

ve umut 

daima

her baharda

her güneşli günde

imdada yetişen her yağmurda

umut.

bu meçhul alemin içinde

pusulamız ya da...

düştüğün yerden kalkıp

elinden geleni yapmaya karar verdiğinde

yaradan kurtulmayı değil

yarayla yaşamayı öğreniyorsun

bu da bir şeydir elbet

ama yarasız yaşamak?

imkansız değildi belki.

ve bazı yaralar keyif almayı da öğretir.

ama donmuş çocuklar var

kimi enkaz altlarında

kimi yurtlarda

kimi kahrolası evlerde

ben sevilmek, sevmek istemiyorum,

hiçbir duyguyu hissetmek istemiyorum." diyen.

bu yarayı saracak kimsesi yok.

bir gün gücü sarmaya yeter diye umut etmek var sadece.

yine umuda açıldı kapı.

kurucu bize asla hesap vermeyecek

yine de sormama engel de olmuyor

çünkü sesim boşlukta kendisine ulaşmıyor

bir şey var ama hiçbir şey olmuyor.

tepemize aşık olduğum bir gökyüzü,

altımıza mükemmel bir toprak serip

içimize nasıl baş edeceğimizi bilmediğimiz

duygular koydun

biz de birbirimizin başına çoraplar ördük.

ha, bazen kol kola da yürüdük.

ama şimdi toprağı öldürdük

yıldızlar da sahte ışıkların içinde boğuldu.

yeniden kol kola girmeyi başaramazsak

daha çok donacağız,

ama başarsak bile bu ne anlama gelecek?

sayın kurucu

yırtığın tekisin.

bilinir bilinmez yaşar ne yaşar ne yaşamaz gibi

ne olurdu 

ne olurdu acaba

merak ediyorum

dişlerimizi ve yumruklarımızı sıkıp susmasaydık?

bağırmamıza gerek yok

üstlerine yürüseydik korkmadan

candan evlası yok ama

cana en çok onur yakışmaz mıydı?

kaygısız gülüşlerimiz olmadı bizim

diken üstünde oturma lisansımız var.

bıçaklanacak mutluluklarımız.

ilaçlar çocukların ulaşamayacağı yere konur.

hayatlarımızın hiç edilmesine elbette öfkeliyiz

elbette.

hayatlarımızı layık gördüğümüz yere koyalım?

Kendim Ülkesi

Düş bahçesinin hangi köşesindeydik?

Neşe çiçeği solmaya başlamıştı

Ve oraya giden otobüs kaçmıştı.

Tezahürünü hatırlıyorum,

Bir ışık bahçesi akmıştı eşikten,

Ağır, kalabalık.

Maddesi asla ziyan etmezdi ziyayı.

Sonra ışıksız gecelerin peşine düştüm.

Işıksız ve sıcak.

Yıldızları yeniden tastamam görebilmeyi.

Onları bulmayı hayal ettiğim yerde

Bir toz yağmuru vardı,

Silinmekten grileşmiş bir sayfanın üzerindeki silgi tozları gibi

Ya da durgunluğu, bıkkınlığı bizimkine eşdeğer 

Bir filmin kapanış yazılarının akması gibi.

Demek istediğim şu, bu sarmal merdivenleri tırmanırken:

Ellerimde ufalanıp kaldı gece

Ve bunu kimin yüzüne savuracağımı bilmiyorum.

Tereddütsüz sarılmaların ülkesi

Buradayım.

Geleceğim ve portakal fidanları dikeceğim bahçene.

Cemreler düştükten biraz sonra çiçeğe duracaklar

Baharın mayası çoktan tutmuş olacak.

Ve ılık esintilerle şarkılar söyleyeceğiz.

Kendimi yurt tuttum bilesin,

Ama demimi burada alabilirim.

Çay tutalım

Dişlerimi sıkmayı da bıraksam keşke

Suya şekil vermeye çalışıyorum

Bunu bilinçsiz ya da zorla da yapmıyorum üstelik

Kelimelerle eskisi gibi değiliz artık.

O yakıcı arzu gıcıklamıyor artık içimi.

Sakince izliyorum.

26. Güz

ve kırmaktaydım

taş avunmaktaydı

oldurmaya yakındım

biri elindeki çekici 

sırtıma indirinceye kadar

artık avunma sırası bendeydi.

böyle buyuruyorum

bataklıktan uzanıyor arsız eli

ne yapacağını bilmeyen 

çaresizlikten de değil

salt cahillikten.

siyah beyaz çürük hayallerin satmıyor artık

hüzünlü bir tasvirin öznesi olmak 

özümün arzusu değildir.

arsızlıkla suçlamakta 

buraların en hızlı silah çekenisiniz.

melamet hırkasını nasıl giydimse 

öyle soyundum

silahınız hâlâ elinizde

saçımızı taramaktan da şerbetliyiz.

bir şeye şahitlik eden parmaklarınızın kardeşleri

karalayan çürük dilin son bağı

elbette istiyorum koparıp boğazına tıkmayı.

şimdi görülen ve işitilen benim şiddetim

şiddetim yoktan var olacak güce haiz değildir.

yüklerinizi başkalarınıza yüklemenizden herkes quasimodo

çuvaldızla iğnenin yerini şaşırmak da değil sizinki

kendinize pamuklar bize şiş.

bana da deva ilham oldu

dil şiş.